Log in σκλαβιά

Δεν ξέρω πώς να σκεφτώ ποιητικά. Δεν ξέρω πώς να το σχολιάσω.

Ξέρω όμως ότι με πιάνει κόμπος στο λαιμό όταν το σκέφτομαι.

Η κάθε ημέρα εργασίας είναι σαν ένα κακό παραμύθι με ακόμα πιο κακό τέλος.

Κακό παραμύθι γιατί προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν υπάρχει.

Κακό τέλος γιατί...χμ.. πώς να το πω και να μην ακουστεί πεζό...

Μας βάλανε που λετε σύστημα ηλεκτρονικής κάρτας.

Όταν μπαίνεις το πρωί, χτυπάει την ώρα που μπαίνεις. Όταν φεύγεις το απόγευμα, αν είναι πριν τις 17.30 χτυπάει πάλι κανονικά την ώρα. Αν όμως φύγεις μετά τις 17.30 ανεξάρτητα του τί ώρα θα φύγεις, πάντα χτυπάει 17.30.

Σήμερα έφυγα 19.30...Δύο ώρες δώρο στο αφεντικό που θα το κρεμάσω, που θα μου πάει...