Log in σκλαβιά

Δεν ξέρω πώς να σκεφτώ ποιητικά. Δεν ξέρω πώς να το σχολιάσω.

Ξέρω όμως ότι με πιάνει κόμπος στο λαιμό όταν το σκέφτομαι.

Η κάθε ημέρα εργασίας είναι σαν ένα κακό παραμύθι με ακόμα πιο κακό τέλος.

Κακό παραμύθι γιατί προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν υπάρχει.

Κακό τέλος γιατί...χμ.. πώς να το πω και να μην ακουστεί πεζό...

Μας βάλανε που λετε σύστημα ηλεκτρονικής κάρτας.

Όταν μπαίνεις το πρωί, χτυπάει την ώρα που μπαίνεις. Όταν φεύγεις το απόγευμα, αν είναι πριν τις 17.30 χτυπάει πάλι κανονικά την ώρα. Αν όμως φύγεις μετά τις 17.30 ανεξάρτητα του τί ώρα θα φύγεις, πάντα χτυπάει 17.30.

Σήμερα έφυγα 19.30...Δύο ώρες δώρο στο αφεντικό που θα το κρεμάσω, που θα μου πάει...

Executive κοινωνία ηλιθίων

Ο μπαμπάς ακολούθησε τη γνωστή πορεία και κατάφερε να μπει γνωρίζοντας κάποιον από εδώ και από εκεί.

Ζηλοφθονώντας την αντοχή του στη δουλικότητα και αναμετρώμενος με την ίδια του τη ρουφιανιά, προσπαθώντας δηλάδη να ξεπεράσει τα όρια του και στους δύο αυτούς τομείς, μπορεί πλέον, όταν αγγίζει το πόμολο της εξώπορτας της μεζονέτας- κουκλόσπιτο να ξεφυσά ελαφρά κλείνοντας για ένα δευτερόλεπτο τα μάτια και να αισθάνεται μία δικαίωση των κόπων του και μία σιγουριά κοιτώντας πίσω τον εαυτό του στα 20, όταν είχε αποφασίσει να ξεφύγει από τη μιζέρια και να κάνει ο,τι περνάει από το χέρι του για να πετύχει το σκοπό του. Και ούτε λόγος για όσους στάθηκαν στο δρόμο του.

Η μαμά μπήκε γιατί κάποιον ήξερε ο μπαμπάς της.

Είχε τελειώσει το Πανεπιστήμιο αλλά γιατί να τρέχει στους δρόμους με μία τσάντα στο χέρι. Καλύτερα το αερόθερμο στα πόδια. Και πού ξέρεις όλο και κάποιο νεαρό θα συναντούσε στη νέα δουλειά της για να χτίσουν το τετζερο -σπιτικό τους.

Εσυ λοιπόν τώρα βρίσκεσαι για συνέντευξη απέναντι στον 30χρόνο γιο του μπαμπά και της μαμάς που μπήκε ελέω τους και εχρίσθη Executive Director σε εκείνες τις περίεργες Α.Ε. που ειναι όμως και δημοσίου συμφέροντος και τις πληρώνεις και εσύ.. Και παίρνει, το ξέρεις, 4-5 χιλιάρικα και η HR σου λέει οτι θα μαθητεύσεις δίπλα του, γιατί ειναι Εκτελεστικός Διευθυντή και θα σου αναθέτει αρμοδιότητες.

Τέλος, εσύ ξέρεις ότι η μοναδική αρμοδιότητα που, εκ γενετής, του ανατέθη είναι να κατέχει τη θέση του γιου της μαμάς και του μπαμπά.

Απογοήτευση

Απογοήτευση.

Πέθανε και ο Αλαβάνος σήμερα παραιτείται.

Καμία σχέση με την κοινωνία. Μαζί πολλοί εν χορώ.

Ψήφισα 4 φορές ΣΥΝ. Ποτέ ξανά.

Λυπηρό και απογοήτευση. Και οργή.

Έχασα το έρεισμα που είχα.

Ήρθε

Η αχρ., οχι.. χρήσιμη πληροφορία της εβδομάδας...

Σε πολυτελές γαλλικό εστιατόριο δείπνησε το ζεύγος Ομπάμα Στο εστιατόριο του διάσημου σεφ, Μισέλ Ρισάρ, που βρίσκεται στη Τζορτζτάουν της Ουάσιγκτον πρέπει να γίνει κράτηση τουλάχιστον δυο εβδομάδες νωρίτερα και το άτομο μπορεί να κοστίσει άνετα 200 δολάρια. ε πολυτελές γαλλικό εστιατόριο της αριστοκρατικής συνοικίας Τζορτζτάουν της Ουάσιγκτον δείπνησε χθες, Σάββατο, το βράδυ το αμερικανικό προεδρικό ζεύγος. Ο Μπαράκ και η Μισέλ Ομπάμα έμειναν δυόμισυ ώρες περίπου στο εστιατόριο Citronelle του διάσημου σεφ Μισέλ Ρισάρ. Δείπνο και ποτό στο Citronelle, για το οποίο πρέπει να γίνει κράτηση τουλάχιστον δυο εβδομάδες νωρίτερα, μπορεί να κοστίσουν άνετα 200 δολάρια το άτομο για πρωτότυπα πιάτα όπως ραβιόλια με μελάνι καλαμαριού, σπαγγέτι με άσπρη τρούφα, στρειδόσουπα, αστακό ποσέ, σαλιγκάρια, φουά γκρα ή ζαχαρωμένο μήλο με παγωτό καραμέλα. Οι πελάτες, συνήθως διασημότητες και πολιτικές προσωπικότητες, έχουν τη δυνατότητα να παρακολουθούν τον σεφ και το προσωπικό να δημιουργούν τα υπέροχα πιάτα μέσα σε μια κουζίνα που χωρίζεται από την τραπεζαρία με τζαμαρία. Ο Μισέλ Ρισάρ, τον οποίο συνάδελφοί του αλλά και πελάτες χαρακτηρίζουν μεγαλοφυία, δημιουργεί όπως ένας καλλιτέχνης με μια παλέτα. Κάθε πιάτο του είναι ένα έργο τέχνης. Ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο αναζητώντας έμπνευση, αλλά και νέα συστατικά. Επιδιώκει την τελειότητα και στις πιο μικρές λεπτομέρειες. Χρησιμοποιεί τέσσερις τύπους αλάτι, επιλεγμένα μπαχαρικά και μυρωδικά, ενώ ψάρια και θαλασσινά φθάνουν στο εστιατόριο την ίδια ημέρα, απ' όπου και αν αλιεύονται, για να χρησιμοποιηθούν την ίδια ή την επόμενη ημέρα. Στο Citronelle, οι άνδρες είναι υποχρεωμένοι να φορούν σακάκι και ο Μπαράκ Ομπάμα επέλεξε ένα μαύρο κοστούμι χωρίς γραβάτα. Η σύζυγός του, φορούσε λευκή μπλούζα, ψηλοτάκουνες γόβες, μια μικρή μπλέ τσάντα και είχε πιάσει τα μαλλιά της αλογοουρά. Η προεδρική αυτοκινητοπομπή που ξεκίνησε από το Λευκό Οίκο, ο οποίος βρίσκεται περίπου 15 τετράγωνα από το εστιατόριο, τράβηξε την προσοχή του κόσμου στην κεντρική λεωφόρο της συνοικίας Τζορτζτάουν, όπου βρίσκονται τα περισσότερα εστιατόρια και νυχτερινά κέντρα διασκέδασης. Το ζευγάρι παρήγγειλε και επιδόρπιο και στη συνέχεια αναχώρησε για να επιστρέψει έγκαιρα στο Λευκό Οίκο και να μπορέσει ο πρόεδρος να παρακολουθήσει τον αγώνα μπάσκετ της αγαπημένης του ομάδας Chicago Bulls, η οποία δυστυχώς έχασε από τους Boston Celtics στο αποφασιστικής σημασίας έβδομο παιχνίδι για τον πρώτο γύρο των πλέι οφ του NBA. www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ- ΜΠΕ

Σικ-ΕΛ-ια

Ακούγεται και διαβάζεται κοινότυπο, όλοι το ξέρουμε και όλοι μιλάμε για αυτό αλλά με μεγάλη προθυμία, χαρά και ενδιαφέρον θα περνούσα τρεις μήνες από τη ζωή μου αντιπαραθέτοντας τη τη διαδικασία επιλογής Καθηγητών Πανεπιστημίου και Διπλωματών με τις μεθόδους της Μαφίας (Κόζα Νόστρα) και αποδεικνύοντας την ταυτοσημία τους.

Αντιλαμβάνομαι οτι δεν είναι μία απλή περίπτωση διαφθοράς και πελατειακών σχέσεων στις οποίες όλοι λίγο πολύ, θελημένα ή μη, είμαστε μπλεγμένοι.

Η ημιμάθεια, η μετριότητα.η έλλειψη γενικής μόρφωσης και ικανοτήτων με φοβίζει.

Περισσότερο, όμως, με φοβίζει και με ανησυχεί η έλλειψη σεβασμού προς πρόσωπα που θα έπρεπε να δείχνουν το δρόμο και να αποτελούν οδηγό.

Πώς να προχωρήσεις, όταν ξέρεις ότι στα Πανεπιστήμια οι μισοί και παραπάνω έχουν κάνει ελλιπή διδακτορικά και οι γνώσεις τους ειναι κάτω του μετρίου; Πώς να προχωρήσεις οταν ξέρεις οτι η χώρα σου στο εξωτερικό εκπροσωπείται από ανθρώπους που πιθανόν να μην ξέρουν ποιες χώρες συμμετείχαν στον Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο ή όταν προφέρουν το acquis communautaire, ακουίς κομουνοτερ (μου έχει τύχει...)

Στον ακαδημαϊκό κόσμο, ευτυχώς, υπάρχουν εξαιρέσεις. Στο Διπλωματικό εως και κανένα.

Και τελικά; Γιατί δε τους μουντζώνω φεύγοντας;

Λίγο μετά

Ένα ετεροχρονισμένο σχόλιο.

Όλοι οι "βιοπαλαιστές στη στέγη".

Έλλειψη

Χριστούγεννα 1997 και επιστρέφω από τη Θεσσαλονίκη στο Βόλο για Χριστούγεννα. Στο δρόμο για τα Τέμπη ο φίλος, γιος αγροτών μας πήγαινε πίσω στην πόλη των γονιών μας οδηγώντας Audi A4. Στα Τέμπη κατεβήκαμε, επιδείξαμε τη φοιτητική μας ταυτότητα στους αγροτοφύλακες που ειχαν κλείσει ακόμη μία φορά τα Τέμπη και μας αφήσανε να περάσουμε.

Εξάρχεια, νομίζω πέρισυ. Οι οινοεί ντόπιοι ΅καθαρίζουν΅την περιοχή από τα "πρεζάκια", και οι δύο λέξεις σε εισαγωγικά για να τονίσω οτι χρησιμοποιήθηκαν από τους αληθινά ντόπιους.

Αρχές 19ου αιώνα. Στην Ελλάδα ξεκινά επανάσταση. Άλλοι θα την πουν εθνική άλλοι κοινωνική. Η αλήθεια είναι οτι ήταν μπασταρδεμένα κοινωνική και μπασταρδεμένα κοινωνική. Ούτε οι Έλληνες ξεσηκωθήκανε κατά των Οθωμανών, όπως στις αποικίες, ούτε οι αστοί ενάντια στο Βασιλιά, όπως στη Γαλλία.

Απο τότε λοιπόν πληρώνουμε την απουσία διαχωρισμού ανάμεσα σε αυτούς τους πόλους που λέγονται Κράτος και Κοινωνία των Πολιτών.

Απο τότε λοιπόν, έμαθαν κάποιοι να νομίζουν οτι μπορούν να ζητάνε φοιτητικές ταυτότητες και να επιτρεπουν ή μη τη μετακίνηση ατόμων και να αναλαμβάνουν καθήκοντα κρατικών λειτουργών, όσο και αν δηλώνουν οτι τους απεχθάνονται.

Έτσι, για να το παίξουν Κράτος.

Στα δύο

Στα Τέμπη ο φασισμος αναβιώνει.

Απώλεια

Στη μαλακία και στο κομμωτήριο μονάχος κανείς πορεύεται.

Ενίοτε και στην τρομοκρατία.